Hi,

Mijn naam is Robin Vos. Ik ben ondertussen alweer 31 jaar en woon samen met mijn vriend en hond in Zeewolde. Als echte Groninger ben ik 2,5 jaar geleden verhuisd uit het mooie Groningen naar deze plek in de polder. Een hele omschakeling kan ik je vertellen! Ons “gezin” is nog niet compleet want ik heb ook 2 paarden. Hipsy, een 11-jarige Charmeur ruin, en Nespresso, een 5-jarige Incognito ruin. 

Ondertussen is het alweer 3 jaar geleden dat ik terecht kwam bij de NCSAH. Een gekke tijd om met zo’n fysiek intensief traject te beginnen, want we weten het allemaal nog zo goed, Corona.. Gelukkig konden we in het voorjaar van 2020 starten met de fysieke modules. Ik ben gestart in het basistraject in Sondel, met als docenten Karin en Anneloes. Een fantastische tijd, elke keer weer was het een soort ponykamp. Genieten! 

3 jaar geleden reed ik met Hipsy Z2, we zijn snel door alle klasse gestroomd en ik trainde fanatiek bij verschillende instructeurs in het Noorden. Tot dan toe ging het allemaal redelijk vanzelf. Dit is natuurlijk super leuk maar ik merkte dat er veel kennis bij mij ontbrak. Ik las hier en daar wel wat literatuur en ook mijn instructeurs legde veel uit over de oefeningen die je tegenkomt als je keurig het dressuurboekje volgt en via de klasse verder groeit. Maar het knaagde.. waarom doen we wat we doen en hoe train je je paard zo goed mogelijk om zo lang mogelijk plezier van je paard te houden. Eerlijk gezegd, ik had eigenlijk geen idee. Na de gebruikelijke zoektocht op internet naar een opleiding voor meer verdieping en via navragen kwam ik bij de opleiding van de NCSAH. Gelijk was ik enthousiast over wat ik op de website las en al snel heb ik mij aangemeld voor het basistraject. 

Net voordat het basistraject startte liep ik met Hipsy tegen wat fysieke uitdagingen aan. Zijn lijf voelde niet meer zoals het geweest was en hij ontwikkelde een slijmbeursontsteking net achter zijn oren. Na verschillende dierenartsen er bij te hebben gehad kreeg ik voor mijn gevoel niet de antwoorden die ik zocht en begreep ik nog steeds niet waar dit vandaan kwam. Gelukkig was de stap vanuit de opleiding naar Amber zo gemaakt en zo geschiedde. Na een bezoek aan Amber stonden we in de zomer van 2020 bij het SMDC. Een, vooral toen nog als leek zijnde, verschrikkelijke uitslag volgde, Hipsy heeft artrose in zijn lage hals. Zijn hals is ingespoten om de nog actieve ontstekingen in de facetgewrichten te verhelpen. Na het tweede bezoek bleek dit weg te zijn en kon de onzekere weg van revalideren beginnen. 

De onzekere weg was geen prettige weg, met vallen en opstaan en onwijs goede ondersteuning van zowel Amber en Bas als Karin en Anneloes heb ik een weg terug gevonden met Hipsy, terug de sport in. Ondertussen starten we ZZ-licht en wie weet waar we ons nog verder naar toe kunnen ontwikkelen. Ik durf ondertussen wel te zeggen dat ik zonder de NCSAH niet was gekomen waar we nu staan. Ik geniet weer van Hipsy, al heb ik nog steeds vaak veel zorgen, maar dan heb ik noodlijn Amber gelukkig onder de sneltoets die bij mij de zorgen meestal snel weer weg kan nemen. 

Deze weg met Hipsy is voor mij een echte eyeopener geweest, laat een beperking van je paard niet het einde van je gezamenlijk pad zijn. Er is zo veel mogelijk, mits je je management op orde hebt en op de juiste manier je paard probeert te trainen. Deze eyeopener heeft mij gebracht op het revalidatiecentrum Lelymare in Lelystad. Hier mag ik al 2 jaar de waardevolle kennis vanuit de NCSAH overbrengen aan eigenaren die tijdens de revalidatie weer beginnen met het trainen van hun paard. Naast de uren die ik doorbreng op Lelymare werk ik nog bij de ANWB als financial (en ondertussen ook in de strategische hoek). Een druk schema, maar wat krijg ik een energie van het helpen van mensen die zich vaak net zo hulpeloos voelen als ik toen ik thuis kwam met de diagnose van Hipsy. 

Waar ik mij in het begin alleen voelde met Hipsy zijn problemen heb ik bij de NCSAH vele mensen leren kennen die in meer of mindere mate hetzelfde pad bewandelen met hun paard en allemaal uit hun comfortzone gaan om te leren je paard zo goed mogelijk te managen en te trainen. Ondertussen weet ik hoe fragiel onze paardjes zijn en besef ik mij dat we allemaal struikelen tijdens onze weg. Maar wat voor mij de NCSAH kenmerkt is dat we opstaan na het struikelen, dat we de situatie in de ogen durven te kijken en ons open durven te stellen om te leren en er zo samen met je paard te groeien. Maar ook zeker om samen met de medestudenten een betere wereld te creëren voor de paarden. Ik ben er trots op dat ik hier onderdeel van mag zijn. 

Aankomend jaar start ik samen met mijn 3e sportjaar in Ter Apel. Naast dit traject volg ik ook de werk aan de hand modules. Een mooie manier om zoveel mogelijk te leren over de training van je paard. 

Wie weet tot ziens! 

Liefs Robin